29.07.2021

MAMMA MIA

Jest taka scena w filmie Mamma Mia! (z 2008), gdy Meryl Streep spędza leniwie czas ze swoją córką tuż przed jej zamążpójściem. Obudziłam się dziś widząc właśnie tę scenę pod powiekami i czując, że opisany moment ma tę magię chwili, którą właśnie przeżywam. Gorące lato, a ja wspominam ostatnie miesiące pracy nad wydaniem książki, mego kolejnego dziecka, które właśnie mnie opuszcza i idzie w świat żyć swoim życiem. Miesiące szalone, pracowite, pełne niepewności i pytań w rodzaju – po  co mi to? To czas, w którym większość pięknych i mądrych rozmów, prędzej czy później kończyła się tematem książki. Dziękuję Wam, moi przyjaciele, że to znosiliście ze zrozumieniem. Dziękuję też Kai i Mirkowi za ich wyrozumiałość i cierpliwość oraz bezcenne wskazówki, które otworzyły mi głowę na przestrzenie, których nie znałam wcześniej. 

Dla potrzeb, realizacji mojego projektu, stałam się obok autorki, ilustratorki, również wydawcą. Przetarłam ścieżki self-publishing’u więc być może wydam i Twoją książkę. Kto wie?
Póki co celebruję ten dzień nieśpiesznie oddając się lekkości chwili. Z radością i wdzięcznością.

18.07.2021

JAKIŚ DYSONANS CZUJĘ, CZYLI CO NAS BOLI

Zauważyłam,  że ostatnio jak się z kimś spotykam po długim okresie niewidzenia to chcę początkowo uciekać mając wrażenie, że jesteśmy mentalnie już bardzo daleko od siebie. Że nasze światy w obecnej sytuacji, rozmijają się, że już nam ze sobą „nie jest po drodze”. Boimy się konfrontacji. Ale już po chwili dysonansu sytuacja stopniowo się zmienia. Dostrajamy się do siebie nawzajem. Staramy się delikatnie odkrywać rąbek swoich ostatnich aktywności, aby wybadać teren, nie szokować czy nie siać fermentu. Powoli uchylamy swoje poukrywane przed światem oblicza. I rozmowa znów zaczyna płynąć i namnarzają się poruszane tematy. 

Czyżby jakaś wielka siła chciała nas wszystkich podzielić? Na każdym kroku. Wszędzie. Widzę jak wszyscy boimy się już nawet kontaktować ze sobą. Wyczuwa się rezerwę przed drugim człowiekiem. Z tego miejsca już jest tylko krótka droga do agresji i ataku. Nawet wśród przyjaciół widać tendencje do zachowań z serii – wiem lepiej, moje przekonanania są lepsze od Twoich, musisz, nie możesz itp. Dlaczego? Skoro mówisz do kogoś, że jesteś jego przyjacielem, to dlaczego chcesz tę osobę modelować według swoich własnych prawideł? Przecież nakłaniając do zmiany pokazujesz, że ktoś jest niewystarczający. Po co chcesz tej zmiany? Czy nie po to, że sam jej potrzebujesz czując się niedoskonały? 

Czy można to jakoś zmienić? Co możemy zrobić? My! Nikt inny. Wystarczy tylko zacząć szukać wspólnych cech, a nie tego co nas dzieli. Integrujmy się. Róbmy coś razem. Uczmy od siebie nawzajem. Bawmy się wspólnie. Zasilajmy. Niech nikt ani nic nas nie powstrzymuje przed tym.  Wody, nie można zatrzymać, nawet budując tamy. A my przecież jak już kiedyś pisałam, jesteśmy jak grzbiety fal morskich. Niby oddzieleni, a połączeni w jednej macierzy.